Böyle bir söylemin arkasında durmayacak olan var mı, ya da altına imza atmayacak olan? Yoktur, sanmıyorum. Bir çok arkadaşımla sohbetlerimizde biz de aynı şeyleri dile getiriyoruz.
Genç boşanmış, küçük çocuklu anne-baba'lardan tutun, yetişkin çocuk sahibi olan evli veya bekar anne-baba'ların hepsinde bu vardır, olması da abes değil, olması gerekendir.
Ben bu yaşa gelmişim, benim babam hala benim bir evim olmadığı için üzüntü duyuyor, sonuçta baktığınızda çocuklarımız bizim herşeyimiz, gerçekten de onlar için yapamayacağımız şey yok.
İlk başlarda bir anlam yükleyemeseniz de sonuçta çok mantıklı değil mi? İşe ayrıdığımız zaman yüzünden beslenmesinden tutun da derslerine kadar yeteri kadar ilgi gösterebiliyor muyuz? Sorulduğunda da ben her şeyi onun için yapıyorum demiyor muyuz?
Haberin devamında Piskiyatristler bunu çok tehlikeli bulduklarını, intihar vakalarını incelediklerini ve ilgisizliğin gençleri intiharlara süreklediğini, hatta intiharlardan % 25inin 15-24 yaş grubu olduğunu söylüyor.
Sohbet ettiğimiz arkadaşlarımdan da biliyorum, kendi hayatını hiçe sayıp, varını yoğunu çocuk veya çocuklarına adayan, kendisini ikinci plana atan anneler-babalar. Bunun da iyi olduğunu düşünmüyorum, arkadaşı olacağım derken sıkıcı, polisci, üstüne titrenilen çocuk olmakta o çocuklara bir şey vermiyordur diye düşünüyorum.
Sonuç olarak çocuklarımıza vakit ayırabilmek çok önemli, onların kendi dünyalarına belki giremeyiz ama o dünyalarında bize yer açmalarını sağlayabiliriz, onları dinleyerek, isteklerini anlayışla ölçüp biçerek, bizlerin değil onların ne istediğini öğrenmeye çalışarak...hatta onlarla çocuk olarak.
Sevgilerimle,
Haluk
17.09.2010 13:30
